Γύρω μου υπάρχουνε παντού δικά σου
Εσένα να μου φέρνουνε στο νου χιλιάδες
Ο μαύρος αναπτήρας στο μπλού τζίν σου
Ριγμένα μεσ' στο σπίτι εδώ και εκεί
Και δεν κρατάω πια τα κλάματα
Μεσάνυχτα με βρίσκουν μοναχή να σκίζω γράμματα
Να βρίζω και να σπάω σαν τρελή στους τοίχους πράγματα
Να λέω θα γυρίσει δεν μπορεί ως τα χαράματα
Στέκω σαν χαμένη να κοιτώ χιλιάδες
Ότι μου 'χει μείνει από σένα μόνο
Μια φωτογραφία που κοιτιόμαστε
Και δεν κρατάω πια τα κλάματα
Και δεν κρατάω πια τα κλάματα
Μεσάνυχτα με βρίσκουν μοναχή να σκίζω γράμματα
Να βρίζω και να σπάω σαν τρελή στους τοίχους πράγματα
Να λέω θα γυρίσει δεν μπορεί ως τα χαράματα